இந்த சோக நிகழ்வு நடந்து பத்து வருடங்கள் ஆகி விட்டது. என் கல்லூரி நண்பர் எடிசனின் குடும்பத்தில் நடந்த நிகழ்வு..அவனது தாயார் திடீர் மரணம் அடைந்தது.. நான் வீட்டிற்கு செல்லும் போதெல்லாம் அவர்கள் குழந்தையின் ஒருவராக என்னை பார்த்த என் இன்னொரு அன்னை..என் 5 வயதுக்கு முன்னரே என் தந்தை இறந்து விட்டார்...அவர் இறந்த போது எனக்கு அவ்வளவு விவரம் தெரியவில்லை..எனக்கு விவரம் தெரிந்து மிக வலியை கொடுத்த இறப்புகளில் இவர் இறப்பும் ஒன்று.
நாங்கள் கல்லூரி பொறியியல் படிப்பை முடித்த பிறகு நல்ல வேலையில் அமர கிடைத்த வேலையில் இருந்த சமயம்...நான் பொறியியல் கல்லூரியில் விரிவுரையாளராக இருந்த சமயம்..ஒரு சண்டே மாலை..கடை வீதிக்கு சென்று வந்த பிறகு வீட்டிற்கு வந்தவுடன் எனக்கு அழைப்பு வந்ததாகவும் எடிசன் அம்மா இறந்து விட்டதாகவும் சொன்னார்கள்..இதை சொன்ன என் உறவினரிடம் நன்றாக கேட்டீர்களா அவர்கள் பாட்டியாக இருக்கும் என்று சொன்னேன்..இல்லை இல்லை..நன்றாக கேட்டோம் என்றார்கள்..மனம் துடித்து போனது. இரண்டு நாள் முன்தான் தொலைபேசியில் பேசினோம் என்ன ஆச்சு என்று.. அப்பொழுது மொபைல் அவ்வளவு பழக்கத்தில் இல்லை. உடனே அவர்கள் இறுதி சடங்கு செய்ய திருச்சியில் இருந்து திண்டுக்கல் சென்று விட்டனர். அவரது உறவினர் ஒருவரை தொடர்பு கொண்டு நானும் அவர்களின் திண்டுக்கல் வீட்டிற்கு சென்றேன். என்னை பார்த்த உடன் என் நண்பன் ஓடி வந்து புரண்டு ஒரு குழந்தையாக அழுத காட்சி இன்றும் நினைவலையில் வலியாக. எனக்கு பிறகு சில கல்லூரி நண்பர்களும் வந்தார்கள்..இறுதி சடங்கு முடியும் வரை இருந்து திரும்பினோம்...
எப்படி அந்த திடீர் மரணம் நிகழ்த்து? அவர் தமிழ்நாடு மின் துறையில் அலுவலக பணியாளராக இருந்தவர்..இரண்டாம் வார சனி விடுமுறை...வீட்டில் காலை துணி துவைக்கும் போது திடீர் என தலை வலிக்கிறது என்று உட்கார்ந்தவர் நண்பனை அழைத்தார்..அவன் தைலம் தடவும் போது மயக்கம் அடைந்த அம்மாவை நண்பரும் அவர் தந்தையரும் அருகில் இருக்கும் மருத்துவ மனைக்கு கொண்டு சென்றனர்..அங்கு இரண்டு மணி நேரம் கடந்தும் மயக்கம் தெளியததால் திருச்சி மாருதி மருத்துவ மனைக்கு கொண்டு சென்றனர்..அங்கு ஸ்கேன் எடுத்து பார்த்த போது மூளைக்கு செல்லும் ஒரு நரம்பு வெடித்து விட்டதாக அதிர்ச்சி தகவல் சொன்னார்கள்..அத்துடன் தங்களால் முடியாத நிலையை மருத்துவர் சொன்ன உடன் சிறிது நேரத்தில் இறந்தார்..அலுவலகத்திலும் வேலை செய்வதில் நல்ல பெயர் வாங்கிய அன்னை..குடும்ப தலைவியாக வீட்டில் எல்லா வேலைகளையும் செய்ததோடு மட்டும் அல்லாமல் உறவினகள் அனைவர்டமும் அன்பாக பழகுபவர்..அவர் எல்லா உறவினர்களுக்கும் உதவி செய்பவர்...நான் கல்லூரி படிக்கும் போது நண்பருடன் சண்டைகள் வந்த போது எனக்காக பேசி எங்களை சமாதான படுத்துவர்..நானும் அவர்களின் குடும்பத்தில் ஒருவராக இருந்தேன்..என் கல்லூரி நண்பர்கள் சிலரும் அப்படிதான்...அவருக்கு திடீர் என வந்த முடிவு எல்லோருக்கும் மிக சோகமாக இருந்தது...
அந்த சோகம் ஒரு நாள் முடிந்து விட வில்லை.நண்பன் அம்மாவுக்காக அழுது வெளியே எங்கும் செல்லாமல் கொஞ்ச நாள் வீட்டிலே இருந்தார்கள்...அவ்வப்பொழுது நண்பரை பார்க்க செல்லும் நான் அவனின் நிலை கண்டு வருந்தி இருக்கிறேன்..இரண்டு மாதங்கள் அவன் அதையே நினைத்து கொண்டும் அம்மா பற்றியே பேசி கொண்டும் இருந்தான்...நல்ல வேலை அவனுக்கு புதிதாக ககிடைத்த வேலை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சோகத்தில் இருந்து விடுபட செய்தது..
இவரின் திடீர் மரணம் என்னையும் நிறைய சிந்திக்க வைத்தது...
ஒருவரின் வாழ்வில் எதிர்பாராத சம்பவங்கள் நிறைய நடக்கும்..இது போலதான் என் அத்தையின் மரணமும் எதிர்பாராமல் நடந்து எங்களுக்கு பெரிய இழப்பை கொடுத்தது...நம் மனதை கடினப்படுத்தி கொள்ள வேண்டும்..காலம் ஒன்றே நிறைய விசயங்களுக்கு மருந்தாக இருக்கிறது..இறைவனின் திட்டம் நாம் அறிய முடியாது.
இன்னும் சில விஷயங்கள் இந்த கட்டுரையில் நண்பர்களுக்கு சொல்ல விரும்புகிறேன் ...நமக்கு வந்த முக்கிய பிரச்சினைக்கள் எல்லாவற்றையும் மனதில் வைத்து மன அழுத்தம் கொடுக்காமல் பக்குவம் உள்ள உறவினர்கள் நண்பர்களிடம் விவாதிக்க வேண்டும்..தீர்வு கிடைக்கும் என்பதற்காக அல்ல.நம் மன அழுத்தத்தை குறைக்க அது உதவும்...இன்று இந்த அன்னையை போல நம் வீட்டிலும் அலுவலகத்திலும் உழைக்கும் பெண்கள் பலர் மன அழுத்தத்திற்கு உள்ளாகி இருக்கிறார்கள் ..அவர்களை கணவனாக நண்பராக சகோதரனாக மகனாக இன்னும் புரிந்து கொண்டு அவர்களின் வீட்டு வேலைகளிலும் அலுவலக பிரச்சினைகளிலும் துணை நிற்க வேண்டும்...என் நண்பனின் வீட்டில் எல்லா உறவுகளும் நன்றாக அமைந்து இருந்தாலும் அன்னை அவர்கள் வேலை பளுவை வெளியே காட்டி கொள்ளாமல் இருந்த மன அழுத்தம்தான் மரணம் வரை கொண்டுவிட்டது..என் நண்பனின் குடும்பம் இன்றும் என்னிடம் எல்லா விசயங்களை குடும்பத்தில் ஒருவராக பகிரும் போது நட்பு எதையும் எதிர் பார்க்காமல் குடும்ப உறவுகளுடன் மற்ற உறவுகளை தள்ளி ஒரு படி முந்தி செல்கிறது....நம்மை விட்டு பிரிந்த அன்புக்குரிய மனிதர்கள் இன்றும் தெய்வமாக நம்மில் வாழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள்..நான் மட்டும் அல்ல நம்மில் பலரும் இது போன்ற கசப்பான நிகழ்வுகளுடன் பிரிந்த மனிதர்களை தெய்வமாக நினைத்து கொண்டு இருக்கிறோம்...
நாங்கள் கல்லூரி பொறியியல் படிப்பை முடித்த பிறகு நல்ல வேலையில் அமர கிடைத்த வேலையில் இருந்த சமயம்...நான் பொறியியல் கல்லூரியில் விரிவுரையாளராக இருந்த சமயம்..ஒரு சண்டே மாலை..கடை வீதிக்கு சென்று வந்த பிறகு வீட்டிற்கு வந்தவுடன் எனக்கு அழைப்பு வந்ததாகவும் எடிசன் அம்மா இறந்து விட்டதாகவும் சொன்னார்கள்..இதை சொன்ன என் உறவினரிடம் நன்றாக கேட்டீர்களா அவர்கள் பாட்டியாக இருக்கும் என்று சொன்னேன்..இல்லை இல்லை..நன்றாக கேட்டோம் என்றார்கள்..மனம் துடித்து போனது. இரண்டு நாள் முன்தான் தொலைபேசியில் பேசினோம் என்ன ஆச்சு என்று.. அப்பொழுது மொபைல் அவ்வளவு பழக்கத்தில் இல்லை. உடனே அவர்கள் இறுதி சடங்கு செய்ய திருச்சியில் இருந்து திண்டுக்கல் சென்று விட்டனர். அவரது உறவினர் ஒருவரை தொடர்பு கொண்டு நானும் அவர்களின் திண்டுக்கல் வீட்டிற்கு சென்றேன். என்னை பார்த்த உடன் என் நண்பன் ஓடி வந்து புரண்டு ஒரு குழந்தையாக அழுத காட்சி இன்றும் நினைவலையில் வலியாக. எனக்கு பிறகு சில கல்லூரி நண்பர்களும் வந்தார்கள்..இறுதி சடங்கு முடியும் வரை இருந்து திரும்பினோம்...
எப்படி அந்த திடீர் மரணம் நிகழ்த்து? அவர் தமிழ்நாடு மின் துறையில் அலுவலக பணியாளராக இருந்தவர்..இரண்டாம் வார சனி விடுமுறை...வீட்டில் காலை துணி துவைக்கும் போது திடீர் என தலை வலிக்கிறது என்று உட்கார்ந்தவர் நண்பனை அழைத்தார்..அவன் தைலம் தடவும் போது மயக்கம் அடைந்த அம்மாவை நண்பரும் அவர் தந்தையரும் அருகில் இருக்கும் மருத்துவ மனைக்கு கொண்டு சென்றனர்..அங்கு இரண்டு மணி நேரம் கடந்தும் மயக்கம் தெளியததால் திருச்சி மாருதி மருத்துவ மனைக்கு கொண்டு சென்றனர்..அங்கு ஸ்கேன் எடுத்து பார்த்த போது மூளைக்கு செல்லும் ஒரு நரம்பு வெடித்து விட்டதாக அதிர்ச்சி தகவல் சொன்னார்கள்..அத்துடன் தங்களால் முடியாத நிலையை மருத்துவர் சொன்ன உடன் சிறிது நேரத்தில் இறந்தார்..அலுவலகத்திலும் வேலை செய்வதில் நல்ல பெயர் வாங்கிய அன்னை..குடும்ப தலைவியாக வீட்டில் எல்லா வேலைகளையும் செய்ததோடு மட்டும் அல்லாமல் உறவினகள் அனைவர்டமும் அன்பாக பழகுபவர்..அவர் எல்லா உறவினர்களுக்கும் உதவி செய்பவர்...நான் கல்லூரி படிக்கும் போது நண்பருடன் சண்டைகள் வந்த போது எனக்காக பேசி எங்களை சமாதான படுத்துவர்..நானும் அவர்களின் குடும்பத்தில் ஒருவராக இருந்தேன்..என் கல்லூரி நண்பர்கள் சிலரும் அப்படிதான்...அவருக்கு திடீர் என வந்த முடிவு எல்லோருக்கும் மிக சோகமாக இருந்தது...
அந்த சோகம் ஒரு நாள் முடிந்து விட வில்லை.நண்பன் அம்மாவுக்காக அழுது வெளியே எங்கும் செல்லாமல் கொஞ்ச நாள் வீட்டிலே இருந்தார்கள்...அவ்வப்பொழுது நண்பரை பார்க்க செல்லும் நான் அவனின் நிலை கண்டு வருந்தி இருக்கிறேன்..இரண்டு மாதங்கள் அவன் அதையே நினைத்து கொண்டும் அம்மா பற்றியே பேசி கொண்டும் இருந்தான்...நல்ல வேலை அவனுக்கு புதிதாக ககிடைத்த வேலை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சோகத்தில் இருந்து விடுபட செய்தது..
இவரின் திடீர் மரணம் என்னையும் நிறைய சிந்திக்க வைத்தது...
ஒருவரின் வாழ்வில் எதிர்பாராத சம்பவங்கள் நிறைய நடக்கும்..இது போலதான் என் அத்தையின் மரணமும் எதிர்பாராமல் நடந்து எங்களுக்கு பெரிய இழப்பை கொடுத்தது...நம் மனதை கடினப்படுத்தி கொள்ள வேண்டும்..காலம் ஒன்றே நிறைய விசயங்களுக்கு மருந்தாக இருக்கிறது..இறைவனின் திட்டம் நாம் அறிய முடியாது.
இன்னும் சில விஷயங்கள் இந்த கட்டுரையில் நண்பர்களுக்கு சொல்ல விரும்புகிறேன் ...நமக்கு வந்த முக்கிய பிரச்சினைக்கள் எல்லாவற்றையும் மனதில் வைத்து மன அழுத்தம் கொடுக்காமல் பக்குவம் உள்ள உறவினர்கள் நண்பர்களிடம் விவாதிக்க வேண்டும்..தீர்வு கிடைக்கும் என்பதற்காக அல்ல.நம் மன அழுத்தத்தை குறைக்க அது உதவும்...இன்று இந்த அன்னையை போல நம் வீட்டிலும் அலுவலகத்திலும் உழைக்கும் பெண்கள் பலர் மன அழுத்தத்திற்கு உள்ளாகி இருக்கிறார்கள் ..அவர்களை கணவனாக நண்பராக சகோதரனாக மகனாக இன்னும் புரிந்து கொண்டு அவர்களின் வீட்டு வேலைகளிலும் அலுவலக பிரச்சினைகளிலும் துணை நிற்க வேண்டும்...என் நண்பனின் வீட்டில் எல்லா உறவுகளும் நன்றாக அமைந்து இருந்தாலும் அன்னை அவர்கள் வேலை பளுவை வெளியே காட்டி கொள்ளாமல் இருந்த மன அழுத்தம்தான் மரணம் வரை கொண்டுவிட்டது..என் நண்பனின் குடும்பம் இன்றும் என்னிடம் எல்லா விசயங்களை குடும்பத்தில் ஒருவராக பகிரும் போது நட்பு எதையும் எதிர் பார்க்காமல் குடும்ப உறவுகளுடன் மற்ற உறவுகளை தள்ளி ஒரு படி முந்தி செல்கிறது....நம்மை விட்டு பிரிந்த அன்புக்குரிய மனிதர்கள் இன்றும் தெய்வமாக நம்மில் வாழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள்..நான் மட்டும் அல்ல நம்மில் பலரும் இது போன்ற கசப்பான நிகழ்வுகளுடன் பிரிந்த மனிதர்களை தெய்வமாக நினைத்து கொண்டு இருக்கிறோம்...
No comments:
Post a Comment